Sobotni poranek...

Tak mnie naszło, aby opisać mój standardowy sobotni poranek. Niemal zawsze jest tak, że dzień wcześniej, czyli w piątekweekendupoczątek, obiecuję sobie, że na drugi dzień będę spała do oporu. Czyli minimum do dziesiątej. Próżne deklaracje, gdyż o ósmej jestem już na nogach. Obudzona przez: biegające, tupiące wręcz koty, szczekanie psa na dworze, kuchenne odgłosy, wydawane przez mojego małża, Magdę, która przychodzi się przytulić, a potem włącza w swoim pokoju bajki... Kubę, u którego w pokoju coś dudni, co zapewne jest Slipknotem lub Drowning Pool.

Tak więc wstaję.

Robię to co zwykle, czyli to co człowiek robi po przebudzeniu, wiecie, zwisam głową w dół i wydaję piskliwe dźwięki...

E, to nie tutaj...

Tak więc, po doprowadzeniu się do stanu używalności, a przynajmniej do stanu, w którym mogę pokazać się członkom stada i tylko stada, piję kawę. Ogarniam wzrokiem panujący w domu chaos i robię plan co najpierw... A w głowie kołacze się nowy plan książki, przez który nie mogłam w nocy spać i już czuję mrowienie w palcach, bo niczego teraz bardziej nie pragnę, jak złapać mój święty zeszyt i poczynić w nim notatki.

A tu taka proza życia, jak śniadanie, sprzątanie, pranie, zakupy...

Małż patrzy na mnie i mówi:

- Już cię nosi? Co tym razem?

Przedstawiam to, co urodziło się nocą w mojej głowie i cieszę się, gdy kiwa głową z aprobatą.

Lecz nie mamy czasu na dłuższe dysputy, gdyż koty dopominają się o jedzenie, psa trzeba zawołać na śniadanie, dzieci też (kolejność dowolna), tak więc moje swędzące palce mogą poczekać. Muszą poczekać.

W międzyczasie, popijając poranną kawę, włączam laptopa, sprawdzam pocztę, która zawsze jest przepełniona, witam się z moimi przyjaciółkami, zaglądam na facebooka, wrzucam coś na CPA. Taras otwarty, koty wylegują się w promieniach słońca, które wreszcie postanowiło dać nam trochę siebie. I w takich momentach, naprawdę czuję się dobrze. Jestem szczęśliwa i mam wrażenie, jakby nie było rzeczy, której bym nie podołała.

I Wam też życzę takich słonecznych poranków. Budujących, podnoszących na duchu. Takie tam poranne frazesy, ale jakoś mnie wzięło i musiałam się tym z wami podzielić.

Bo życie składa się właśnie z takich poranków i cudowne jest, gdy uświadomimy sobie, że kolejny dzień przed nami, podczas którego możemy zrobić tak wiele i który może przynieść szereg niespodzianek. Oby tylko tych dobrych:)