piątek, 24 kwietnia 2020

Patrycja Żurek "Marcin"

Patrycja Żurek to młoda autorka, kompletnie mi nie znana. Po jej książkę sięgnęłam z bardzo prozaicznego powodu: lubię imię Marcin. Poza tym lubię również odkrywać nowości i dawać im szansę. Jak to było w przypadku pani Patrycji?

Akcja „Marcina” rozgrywa się w niebezpiecznej i pełnej biedoty dzielnicy Mysłowic. Główne bohaterki, to bliskie koleżanki: Anna i Marika. Anna jest otyłą dziewczyną, w końcówce ciąży, ma męża Tomasza, który ją kocha, ale ona sama nie potrafi czerpać radości ze swojego życia. Z nielicznych wspomnień wiemy, że jej dzieciństwo nie było modelowe, potem spotkała Tomasza, z którym połączyło ją coś szczególnego, ale ciąża wszystko przerwała. Młoda kobieta traktuje noszone w łonie dziecko jak intruza i irytuje się na męża, który wydaje się być przeszczęśliwym przyszłym ojcem. 
Marika, to całkowite przeciwieństwo Anny. Jest ładna, bezkompromisowa i postanawia zawalczyć o siebie. Na początek… zostaje prostytutką. Pewnego razu trafia na Wiktora, zdolnego i przystojnego biznesmena, który ma określone potrzeby i Marika postanawia te potrzeby spełniać. Za określoną opłatą, rzecz jasna. Tym samym wikła się w układ pełen bólu, sadyzmu i jednocześnie trudnych, nie do końca opisanych, uczuć.

Obserwatorem i komentatorem wydarzeń i przedstawionego świata, jest tytułowy Marcin. Chłopak wychowywany przez matkę, która znęcała się nad nim i fizycznie i psychicznie. Teraz, po jej śmierci, żyje w skrajnym ubóstwie, brudzie, nękany widmowymi obrazami matki, która każe mu zemścić się na Annie i Marice, oskarżając je o swoją śmierć. Marcin to postać do cna tragiczna, ale niemniej niż Anna i Marika. Świat, w którym żyją, to rzeczywistość, której znać nie chcemy i ciężko uwierzyć, że gdzieś obok mogą być tacy ludzie. Anna, pogrążona w depresji, Marika, sprzedająca ciało i godność, Marcin, skrzywdzony przez najbliższą osobę, skażony przez biedę, nękany przez choroby. Ich losy krzyżują się, łączą, aby w końcu spleść i doprowadzić do wstrząsającego finału.

Nie ma w tej powieści nic ładnego i pozytywnego, więc jeśli liczycie na jakiś romans, czy historię obyczajową, możecie się rozczarować. Nie rozumiem, dlaczego książka została zakwalifikowana jako romans. Według mnie to thriller psychologiczny dotykający bardzo poważnych tematów. 

Polecam czytelnikom lubiącym nieszablonowe historie, pobudzające do refleksji i ukazujące bolesne sfery życia. 


niedziela, 19 kwietnia 2020

Chris Carter "Polowanie na zło"

Chris Carter należy do moich ulubionych pisarzy i autorów thrillerów, a stworzona przez niego postać, Roberta Huntera, to mój numer jeden, jeśli chodzi o ukochanych bohaterów książkowych. Z wielką niecierpliwością czekałam na kolejną odsłonę zmagań kalifornijskiego detektywa i psychologa-geniusza, który w wieku dwudziestu trzech lat zrobił doktorat z analizy behawioralnej i biopsychologii. I oczywiście się nie zawiodłam, „Polowanie na zło” to powieść, której się nie czyta, ją się połyka!

W tej odsłonie Robert ponownie musi się zmierzyć ze swoim dawnym przyjacielem, genialnym seryjnym mordercą, Lucienem Folterem, z którym zetknął się ponad trzy lata temu („Geniusz zbrodni”). Teraz Folter ucieka z aresztu, zostawiając za sobą pasmo krwi i ofiar, aby po raz ostatni zagrać w grę ze swoim ulubionym detektywem.
Folter jest geniuszem i socjopatą w każdym calu. Nie morduje pchany dziwną potrzebą, czy też wskutek znęcania się nad nim w przeszłości. Nie. Lucien zabija, gdyż sprawdza, do czego może posunąć się człowiek, jakie są granice wytrzymałości i jakie metody zabójstw są najbardziej skuteczne. Przez lata zabijał dziesiątki osób, a wszystko poddawał głębokiej analizie i opisywał z wielką skrupulatnością. Jednak Robert Hunter zabrał mi te zapiski, a jego samego wsadził do więzienia. Jednakże Folter ucieka i ma zamiar pokazać Hunterowi, jak to jest, gdy traci się wszystko.

Rozgrywka pomiędzy dawnymi przyjaciółmi jest pełna nieoczekiwanych zwrotów akcji, moich ulubionych cliffhangerów i dynamicznych dialogów pomiędzy bohaterami. Każdorazowo przygotowanie Foltera do zabójstw, jest majstersztykiem i naprawdę nie da się przewidzieć, w którą stroną potoczy się akcja.


Polecam, to doskonały thriller, który wciąga od samego początku, pokazując mrok, jaki może się tlić w pozornie normalnie wyglądającym człowieku. Jeśli nie czytaliście wcześniejszych tomów, nic nie szkodzi. Książka jest napisana tak, że można czytać ją bez znajomości serii, ale gwarantuję, że gdy po nią sięgniecie, będziecie chcieli zapoznać się z całym cyklem z Robertem Hunterem. Genialny thriller, polecam, a ja, tymczasem… no cóż, chyba zacznę czytać całą serię od początku.


środa, 8 kwietnia 2020

"Fale i echa" Agata Czykierda-Grabowska

Powieść „Fale i echa” Agaty Czykierdy-Grabowskiej miałam okazję czytać jeszcze w ubiegłym roku, kiedy autorka skończyła dopiero ją pisać. Pamiętam, że przeczytałam ją praktycznie w jedną noc i zrobiła na mnie kolosalne wrażenie. Potem napisałam do Agaty, że powieść jest rewelacyjna, a zakończenie należy do moich ulubionych. Napisałam też polecajkę do tej książki, a teraz, gdy powieść jest już w sprzedaży, chciałabym wam ją gorąco polecić.

 Główna bohaterka to młoda studentka pedagogiki, która od lat cierpi na nerwicę lękową, a także walczy z depresją. Codziennie o tej samej porannej godzinie umiera, aby rodzić się na nowo, jej lęki uniemożliwiają jej normalne funkcjonowanie. Boi się śmierci, jak niczego innego w życiu. Często spędza czas w klubach, co daje jej chwilowe wytchnienie. Pewnego razu w jednej z dyskotek poznaje niesamowitego chłopaka o pięknych oczach. Filip jest chłopakiem, który ma za sobą tragiczne przeżycia i teraz pragnie jedynie odejść z tego świata. Ona nie chce umierać, a on tego właśnie chce. Jednak ich spotkanie może raz na zawsze zmienić ich pragnienia i pomóc zwalczyć demony, które zdają się rządzić ich młodymi życiami. Lecz czy to okaże się możliwe, musicie się sami przekonać. Jeżeli oczywiście jesteście gotowi na niesamowity rollercoaster emocji, wzruszeń, nerwów i prawdziwą burzę uczuć i namiętności. Oraz na wspaniałe wprost zakończenie, które potrafiło przyprawić mnie niemal o palpitację serca. 


„Fale i echa” to świetna książka, poruszająca trudne tematy, ale podane w sposób przystępny, bez zbytniego przegadania. To także piękna opowieść o sile miłości, która musi zmierzyć się z ponurymi i depresyjnymi zakamarkami umysłów bohaterów. Polecam, jeśli lubicie wartościowe i wzruszające książki, to ta lektura na pewno spełni wasze oczekiwania.


piątek, 3 kwietnia 2020

Pola Roxa "Osaczona"

Pola Roxa to pseudonim, a „Osaczona” to podobno książka oparta po części na życiorysie autorki. Jeśli tak, to zaprawdę, barwne to było życie. Obawiam się, że to jedynie chwyt marketingowy, a fabuła to wynik rozbujałej wyobraźni pani Poli.Główna bohaterka, to warszawianka, Karolina Dąbrowska, pracująca w wielkiej korporacji finansowej. Tkwi w małżeństwie z Rafałem, mieszka pod Warszawą, ma kotkę, zwariowaną siostrę i matkę, która ma zawsze do niej jakieś „ale”. Kiedy wskutek pewnej intrygi ze strony przyjaciółki i koleżanki z pracy, wyjeżdża na samotne wczasy do Bułgarii, poznaje tam atrakcyjnego i intrygującego Waldka. Lecz wciąż jest wierną żoną swojego nieco nudnego męża. Kiedy wraca do domu, okazuje się, że zupełnie niepotrzebnie się powstrzymywała. Bo Bartek już wcale taki wierny nie był. I wtedy nieoczekiwanie w życiu Karoliny ponownie pojawia się tajemniczy i zabawny Waldek. Wybucha przepełniony namiętnością i ostrym seksem romans, ale nie o tym jest ta historia (przynajmniej takie sprawia wrażenie). Potem, niczym na rollercoasterze, historia nabiera rozpędu i mamy tutaj wszystko: broń, narkotyki, mafię, piękne rezydencje, jachty, Maroko, Meksyk, USA. Okazuje się, że Waldek wcale nie jest tym, za kogo ma go Karolina, ale miłość podobo jest w stanie udźwignąć wszystko. Rozpoczyna się ostra jazda bez trzymanki, a czym się zakończy? To całkiem tak jak w sensacyjnym romansie. Domyślcie się sami. Książkę czyta się szybko, to dobra rozrywka, można oderwać się od dołujących myśli. Jest tu mnóstwo scen ostrego seksu i do tego mam nieco uwag. Można napisać namiętną, pełną pożądania scenę seksu, bez tych wszystkich mokrych, niby ostrych,  określeń. Serio, sprawdzałam. A poza tym, „Osaczona” to całkiem fajna historia, z dużą dozą mało prawdopodobnych zdarzeń, w której akcja dzieje się szybko i nie ma miejsca na nudę. Dla rozrywki z przymrużeniem oka, książka w sam raz.