Stephen King "Joyland"

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Prószyński i S-ka.

Dawno nie sięgałam po książki Kinga, który przecież należy do moich ulubionych autorów. Miałam przerwę w czytaniu jego powieści, a jeśli już, to wracałam do moich ulubionych, czyli do „Wielkiego marszu”, „Christine” czy „Smętarza dla zwierząt”. Do mojej biblioteczki trafiła najnowsza książka mistrza horroru, zatytułowana „Joyland”. I od razu widać, że to całkiem inny King, niż ten, którego czytałam w czasach liceum.

„Joyland” w sumie ciężko mi zakwalifikować do literatury grozy. To raczej obyczajowy kryminał z lekkim zabarwieniem humorystycznym i wątkiem nadprzyrodzonym. Główny bohater i jednocześnie narrator to dwudziestoletni Devin Jones, który przedstawia czytelnikowi tę historię będąc już starszym mężczyzną. W roku 1973 Devin przeżył poważny zawód sercowy, a jednocześnie poznał smak namiętności i cudem uniknął śmierci. Chłopak zatrudnił się w parku rozrywki „Joyland”, najpierw na lato, a potem został na cały sezon. A właściwie po sezonie. Poznał wielu ciekawych ludzi i zaprzyjaźnił się z Erin i Tomem, którzy wkrótce stali się parą. Sam Devin wciąż rozpamiętywał swój związek z Wendy Keegan i chyba gdyby nie praca, popadłby w całkowity marazm. Na początku można by się spodziewać zwykłej opowieści o młodzieńczych zawodach, o poszukiwaniu rozwiązań, po prostu o życiu. Ale już wkrótce okazuje się, że King to jednak King. Devin dowiaduje się, że przed laty, w jednym z korytarzy Strasznego Dworu zostało popełnione okrutne morderstwo na młodej dziewczynie. Sprawcy nigdy nie ujęto, a ofiar było więcej. Wszyscy traktują tę opowieść jako swoistą urban legend. Jednakże niektórzy twierdzą, że przejeżdżając wagonikiem przez tunel Strasznego Dworu widzą zamordowaną Lindę, która wyciąga dłonie, jakby prosiła o pomoc. Devin podchodzi sceptycznie do tych opowieści, ale jednocześnie czuje zafascynowanie. Wkrótce poznaje też samotną matkę, Annę i jej niepełnosprawnego syna, Mike’a, którzy odegrają ogromną rolę w nadchodzących wydarzeniach.

King z łatwością buduje napięcie, chociaż może nie aż takie, aby chodziły od niego ciarki po skórze. Raczej jest to powolne odkrywanie poszczególnych elementów zagadki z przeszłości, z niemałą pomocą tego co dla nas niezrozumiałe, nieodkryte i jakby z innego świata. Na mnie większe wrażenie zrobiły wątki obyczajowe, nie pozbawione humoru, które wniosły w powieść świeżość i nieco sardoniczne pojmowanie ówczesnej rzeczywistości. Bohater ironicznie niekiedy komentuje zarówno swoje postępowanie, jak i jest uważnym obserwatorem otoczenia i ludzi. Może dzięki temu odkrywa, kto jest mordercą ze Strasznego Dworu? Jednocześnie ukazuje swoje słabości, pragnienia i pierwsze miłosne fascynacje. Powieść na pewno wciąga i sprawia, że czyta się ją dopóty, dopóki jak najszybciej nie odkryje się tajemnicy sprzed lat. Oceniam tego nowego Kinga dobrze, przypomina mi trochę klimat Zielonej Mili, gdzie też było połączenie wątków społecznych, obyczajowych i nadprzyrodzonych. Polecam.

I jedna z licznych „złotych myśli” Devina:

„Teraz wiem tyle, że kobiety rzadko sypiają z młodymi dżentelmenami. Wyszyjcie to na makatce i powieście sobie w kuchni”.[1]

---

[1] Str. 11, Joyland, Stephen King, Prószyński i S-ka, Warszawa 2013