Glen Duncan "Ostatni wilkołak"

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Replika.

Jak ja bardzo lubię wciągać się na kolokwialnego maksa. Czuć się pochłonięta, stłamszona, poruszona. Skupiać się tylko na czytanym tekście, nie dopuszczając do siebie żadnych wrażeń z zewnątrz. Nie każda lektura wywołuje u mnie takie doznania, często nie mogą się skupić, wniknąć w treść, rozpraszana zbyt łatwo przez świat zewnętrzny. Musi to być naprawdę poruszający tekst, abym była w stanie wyłączyć moją zbyt podzielną uwagę i wniknąć całą sobą w czytaną powieść, dając się tym samym pochłonąć bez reszty. I oto w moje ręce wpadła właśnie taka książka, która po prostu ścięła mnie z nóg. Jest to „Ostatni wilkołak”, autorstwa Glena Duncana, wydana przez wydawnictwo Replika. Zapewne niejeden czytelnik teraz powie: „O nie! Znowu jakiś paranormal”. A ja powiem: „O tak! Na setkę powieści paranormalnych, Ostatni wilkołak jest właśnie tą, po którą powinniście bezwzględnie sięgnąć!”.

Bohaterem książki jest Jacob Marlowe, człowiek żyjący na świecie od prawie dwustu lat, ostatni przedstawiciel swej drugiej rasy, rasy wilkołaków. Jego życie zbliża się do końca, w dodatku polują na niego i wampiry i członkowie MOKFO (Międzynarodowa Organizacja Kontroli nad Fenomenami Okultystycznymi). Jake zdaje sobie sprawę, że to już blisko, z jednej strony nie zamierza uciekać, z drugiej tak fajnie jest żyć, pomimo Klątwy, która nawiedza go co miesiąc i zmusza do polowania na ludzi. Jednak do wszystkiego można przywyknąć. Podobno. Ale czy do samotności także? Głupio tak myśleć, że jest się jedynym taki kuriozum na świecie. Lecz wystarczy jedno spojrzenie, jeden gest, ten zapach… I nic już nie będzie takie samo. Wszystko się zmieni. Dla Jake’a zmieni się całe jego dotychczasowe życie, któremu przyświeca maksyma „pierdolić-zabić-zjeść”. Teraz okaże się, ma o co walczyć i dla kogo żyć. Tylko nadal nie rozumie, skąd się wzięła Talulla, wie tylko, że kocha ją mocniej niż cokolwiek kiedykolwiek kochał. Drugim tłem jest intryga uknuta przez MOKFO, a także legenda związana z poszukiwaniem księgi  Aleksandra Quinna, w której podobno zawarta była geneza pochodzenia wilkołaków.

Uprzedzam od razu, że nie jest to kolejne romansidło paranormalne. To powieść, której język naszpikowany jest ostrością, metaforami, ciętymi ripostami, ogromem dygresji, refleksji. Innym razem jest pełen wulgaryzmów, ciętego humoru, złośliwości, autokrytyki. Jeśli chodzi o konstrukcję książki, to wszystko poznajemy z perspektywy głównego bohatera, który spisuje dziennik, a jest nim właśnie trzymana przez nas książka. Akcja toczy się błyskawicznie, bohater od razu wzbudza naszą sympatię, współczucie, pomimo okropności jakie stały się jego udziałem. I w jego wykonaniu.

„Ostatni wilkołak” to świetnie skonstruowana powieść sensacyjna, pełna przemyśleń, czarnego humoru i poruszającego wątku miłosnego. Nie staram się nigdy przekonywać do sięgnięcia po daną książkę (no prawie nigdy), pozostawiając decyzję czytającemu moje opinie o lekturach, które znalazły się w mej domowej biblioteczce. Tym razem zrobię wyjątek. Po prostu MUSICIE przeczytać „Ostatniego wilkołaka”. Naprawdę warto!

„Znaleźliśmy sposoby. Oto właśnie jest historia, historia ludzi, historia wilkołaków, historia życia: znajdowanie sposobów. Całowanie, powolne, było jednym z nich. Choć ciemnowłosa i ciemnooka, Talulla miała jasną skórę, zmysłowy kontrast, do którego wciąż powracałem. W jej przypadku należało wracać do wszystkiego (tego zresztą domagało się moje pożądanie). Pieprzyk nad jej wargą był jednym z tuzina, czy coś koło tego, rozsianych po jej całym ciele. Moje nowe gwiazdozbiory. Nie było w tym gry, nie było pornografii, tylko całkowite nawrócenie na religię tego drugiego, to erotyczne zrównanie, które wyśmiewa rozróżnienie pomiędzy sacrum a profanum, które wprowadza anarchię w moralny świat ciała.” *

„Pisarze pracują cały czas, mając oczy i uszy otwarte na wszystko, co się może przydać w twórczości. Tak samo wilkołaki. Oczywiście one nie ze względu na dziwaczne postacie albo urywki dialogów, ale by zaplanować mord, znaleźć miejsce, które pozwoli im dyskretnie zabić.” **

*str. 255, Ostatni wilkołak, Glen Duncan, Replika, 2012.

**str. 299, tamże