Hanna Cygler "Kolor bursztynu"

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości wydawnictwa Rebis.

„Kolor bursztynu” to wznowienie powieści Hanny Cygler, która wcześniej ukazała się na rynku wydawniczym w 2004 roku. Wówczas nie trafiła do mojej biblioteczki, czego bardzo żałuję, ale jednocześnie się cieszę, bo teraz miałam okazję ją czytać, a właściwie pochłonąć po raz pierwszy.

Hanna Cygler należy do tych pisarek, które ujmują zarówno prostotą przedstawianych tematów, językiem przyjaznym i przystępnym, a jednocześnie zawiłością fabuły, złożonością prezentowanych historii i całym wachlarzem ludzkich przywar i wad, które rysują bohaterów z krwi i kości, realnych i całkiem bliskich. Tak samo dzieje się w „Kolorze bursztynu”, gdzie Aniela zmaga się z niezbyt szczęśliwymi wspomnieniami z dzieciństwa i młodości, sama wychowuje Mirkę i Mateusza i wciąż stara się uciec przed przeszłością, a zwłaszcza Ewą. Matką, która tą matką nigdy nie była. Ale czy na pewno? Czy prawda, którą znamy i w którą wierzymy zawsze jest taka, jaką dostrzegamy? Zawsze musi być oczywista? A może należy czytać pomiędzy wierszami? Zanim Aniela pozna jej prawdziwy obraz, wplącze się w niebezpiecznie śledztwo, gorący romans i bolesne przeżycia, które zarówno ją złamią, jak i na nowo ukształtują. Akcja rozgrywa się zawrotnym tempie, bohaterowie i irytują i wzbudzają sympatię, a pytania mnożą się przed czytelnikiem, prowadząc do mniej lub bardziej przewidywalnego finału.

Bardzo lubię prozę Hanny Cygler, jest życiowa, ale niezbyt łatwa, przyjemna i przewidywalna. Historie nie są banalne, romans wcale nie taki zwykły, a za to pragnienia ludzkie i bliskie każdemu człowiekowi. Do tego dochodzi całkiem sprawnie poprowadzony wątek sensacyjno-kryminalny, co sprawia, że powieść zyskuje w moich oczach, bo uwielbiam takie właśnie połączenie gatunków. Gorąco polecam, zdecydowanie obowiązkowa lektura dla wszystkich fanów gdańskiej pisarki.